Cerebellaire hypoplasie bij honden is een medische aandoening waarbij een deel van de hersenen, de kleine hersenen, zich niet goed ontwikkelt. Hierdoor kan een hond coördinatieproblemen krijgen.
Dit is vaak een erfelijke aandoening, hoewel sommige theorieën suggereren dat het ook het gevolg kan zijn van blootstelling aan giftige stoffen en infecties. De hondenrassen die een hogere genetische aanleg lijken te hebben, zijn onder andere Boston Terriers, Chow Chows en Bull Terriers.
Als de vacht vliegt: op reis met huisdieren
Advertentie
Als u tekenen ziet dat uw hond last heeft van problemen met de hersenontwikkeling, dan moet u uw dierenarts raadplegen voor een juiste diagnose en behandeling. Hier leest u wat u moet weten over de symptomen, oorzaken en behandelingen van cerebellaire hypoplasie bij honden.
Symptomen van cerebellaire hypoplasie bij honden
Cerebellaire hypoplasie bij honden kan resulteren in een breed scala aan symptomen die puppies vanaf zes weken oud kunnen treffen. Enkele van de meest voorkomende symptomen zijn
- Beven van lichaam en ledematen
- Problemen met evenwicht
- Hoofd wiebelen
- Moeite met afstanden inschatten
- Onhandigheid
Mensen noemen honden met deze aandoening vaak liefkozend “wiebelende honden” vanwege hun vaak ongecoördineerde bewegingen.
Oorzaken van cerebellaire hypoplasie bij honden
(Foto Credit: Tamás Klausz/Getty Images)
De oorzaak van cerebellaire hypoplasie bij honden is vaak erfelijk. Wat specifieke hondenrassen betreft, worden de volgende rassen het vaakst getroffen:
- Chow Chows
- Bull Terriers
- Cocker Spaniels
- Boston Terriërs
- Duitse Doggen
- Airedales
In sommige gevallen worden blootstelling aan milieugif, infecties en voedingstekorten ook genoemd als factoren bij het ontwikkelen van de aandoening.
Veterinaire behandelingen
Als u vermoedt dat uw hond cerebellaire hypoplasie ontwikkelt, zal uw dierenarts een reeks gedetailleerde vragen stellen over de symptomen en de medische voorgeschiedenis. Dit omvat vragen over het geboorteproces en over zaken die relevant kunnen zijn voor een specifiek ras.
Uw dierenarts zal ook een volledig lichamelijk onderzoek van uw hond willen uitvoeren, inclusief bloed- en urineonderzoek.
Helaas is er momenteel geen behandeling voor deze aandoening, behalve dat het honden helpt om comfortabel te leven. De aandoening verergert echter meestal niet naarmate de hond ouder wordt.
De meeste honden die aan deze aandoening lijden, hebben over het algemeen een normale levensduur; het kan echter nodig zijn om beperkingen op te leggen aan beweging en activiteit, zodat uw hond zichzelf niet verwondt.
