Heupdysplasie bij honden ontstaat wanneer het kogelgewricht van de heupen zich niet goed ontwikkelt, wat kan leiden tot kreupelheid en pijnlijke artritis.
Heupdysplasie is zelfs de belangrijkste oorzaak van kreupelheid aan de achterpoten van honden, vooral bij grote rassen zoals Newfoundlands, Sint Bernards, Chesapeake Bay Retrievers en Duitse herders. Naar schatting 20 tot 40 procent van de honden van grote rassen heeft er last van.
Het is nationale donutdag!
Nog hartverscheurender is dat deze genetische aandoening al bij de geboorte kan optreden, waardoor sommige zeer jonge honden kreupel worden. Voor anderen is het een lange weg naar steeds minder mobiliteit, omdat het misvormde heupgewricht ervoor zorgt dat botten schuren en knarsen in plaats van soepel glijden.
Maar voor veel honden zijn er manieren om heupdysplasie te behandelen, te voorkomen of op zijn minst de gevolgen ervan te verminderen. Dit is wat je moet weten over de symptomen, oorzaken en behandelingen van heupdysplasie bij honden.
Symptomen van heupdysplasie bij honden
(Foto Credit: Westend61 / Getty Images)
Bij honden die geboren worden met heupdysplasie kan de heupontwikkeling aanvankelijk normaal lijken. Het eerste teken van een probleem treedt echter meestal op wanneer de hond zo jong is als 4 maanden tot 1 jaar.
Honden kunnen tekenen van pijn in de heupen gaan vertonen tijdens het lopen of rennen. Hun manier van lopen kan veranderen. Ze kunnen moeite hebben met opstaan en als je op de romp drukt, kun je het bekken zien zakken.
Door de abnormale slijtage van het heupgewricht kan de aandoening progressief verslechteren naarmate het skelet van de hond zich verder ontwikkelt.
In het ergste geval kan de hond niet meer lopen. Ze kunnen zich verzetten tegen fysieke activiteiten, last hebben van kreupelheid aan de achterpoten die met tussenpozen of aanhoudend kan zijn, of een ongebruikelijke houding hebben.
Uiteindelijk kan spiermassa in de dijen verloren gaan. Schouderspieren kunnen vergroot raken als de hond zijn gewicht naar de voorpoten verplaatst.
Oorzaken van heupdysplasie bij honden
Heupdysplasie bij honden is een erfelijke bot- en gewrichtsaandoening die een abnormale ontwikkeling van het heupgewricht veroorzaakt, hoewel omgevingsfactoren ook bijdragen aan de ontwikkeling en progressie van de aandoening.
Vooral honden van grote en reuzenrassen hebben een genetische predispositie voor het ontwikkelen van heupdysplasie.
Het ontwerp, de structuur en de functionaliteit van de hondenheup lijken allemaal opvallend veel op die van de mens. In beide gevallen is de heup een kogelgewricht. De bal is de ronde kop van het dijbeen (femur). Het acetabulum (kom) is de holle inkeping van het bekken.
Heupdysplasie bij honden ontstaat wanneer het kogelgewricht van de heupen zich niet goed ontwikkelt, wat kan leiden tot kreupelheid en pijnlijke artritis.
Heupdysplasie is zelfs de belangrijkste oorzaak van kreupelheid aan de achterpoten van honden, vooral bij grote rassen zoals Newfoundlands, Sint Bernards, Chesapeake Bay Retrievers en Duitse herders. Naar schatting 20 tot 40 procent van de honden van grote rassen heeft er last van.
Het is nationale donutdag!
Nog hartverscheurender is dat deze genetische aandoening al bij de geboorte kan optreden, waardoor sommige zeer jonge honden kreupel worden. Voor anderen is het een lange weg naar steeds minder mobiliteit, omdat het misvormde heupgewricht ervoor zorgt dat botten schuren en knarsen in plaats van soepel glijden.
Maar voor veel honden zijn er manieren om heupdysplasie te behandelen, te voorkomen of op zijn minst de gevolgen ervan te verminderen. Dit is wat je moet weten over de symptomen, oorzaken en behandelingen van heupdysplasie bij honden.
Symptomen van heupdysplasie bij honden
(Foto Credit: Westend61 / Getty Images)
Bij honden die geboren worden met heupdysplasie kan de heupontwikkeling aanvankelijk normaal lijken. Het eerste teken van een probleem treedt echter meestal op wanneer de hond zo jong is als 4 maanden tot 1 jaar.
Honden kunnen tekenen van pijn in de heupen gaan vertonen tijdens het lopen of rennen. Hun manier van lopen kan veranderen. Ze kunnen moeite hebben met opstaan en als je op de romp drukt, kun je het bekken zien zakken.
Door de abnormale slijtage van het heupgewricht kan de aandoening progressief verslechteren naarmate het skelet van de hond zich verder ontwikkelt.
In het ergste geval kan de hond niet meer lopen. Ze kunnen zich verzetten tegen fysieke activiteiten, last hebben van kreupelheid aan de achterpoten die met tussenpozen of aanhoudend kan zijn, of een ongebruikelijke houding hebben.
Uiteindelijk kan spiermassa in de dijen verloren gaan. Schouderspieren kunnen vergroot raken als de hond zijn gewicht naar de voorpoten verplaatst.
- Oorzaken van heupdysplasie bij honden
- Heupdysplasie bij honden is een erfelijke bot- en gewrichtsaandoening die een abnormale ontwikkeling van het heupgewricht veroorzaakt, hoewel omgevingsfactoren ook bijdragen aan de ontwikkeling en progressie van de aandoening.
- Vooral honden van grote en reuzenrassen hebben een genetische predispositie voor het ontwikkelen van heupdysplasie.
- Het ontwerp, de structuur en de functionaliteit van de hondenheup lijken allemaal opvallend veel op die van de mens. In beide gevallen is de heup een kogelgewricht. De bal is de ronde kop van het dijbeen (femur). Het acetabulum (kom) is de holle inkeping van het bekken.
In een normale heup past de gladde, afgeronde kop van het dijbeen diep en nauwsluitend in het acetabulum. Duurzame gewrichtsbanden zorgen voor een groot bewegingsbereik en houden het gewricht bij elkaar.
Bij een dysplastische heup zit de kop van het dijbeen los of, afhankelijk van de ernst van de aandoening, kan deze volledig uit de kom zijn gedraaid. Het bot dat loskomt van het gewricht veroorzaakt wrijving en, naarmate de aandoening verergert, pijnlijke artritis.
Enkele factoren die de aandoening kunnen beïnvloeden zijn gewichtstoename en obesitas, slechte voeding en bekkenspiermassa. Overmatige groei en lichaamsbeweging kunnen de aandoening ook verergeren.
Bepaalde diëten voor puppy’s van grote rassen kunnen overmatige groei helpen voorkomen. Vraag je dierenarts naar een geschikt dieet voor je hond van grote rassen.
Diagnose van heupdysplasie bij honden
(Foto Credit: andresr / Getty Images)
Als je merkt dat je hond gedurende langere tijd (niet slechts een dag of twee) moeite heeft met normale loop- of renactiviteiten, is het tijd om naar een dierenarts te gaan voor een juiste diagnose.
De enige betrouwbare methode om heupdysplasie te diagnosticeren is een röntgenfoto van het bekken om de heupstructuur te onderzoeken.
Omdat een puppy met een genetische aanleg voor heupdysplasie in de vroege ontwikkelingsstadia normale heupen lijkt te hebben, zal je dierenarts waarschijnlijk adviseren om te wachten tot de leeftijd van 2 jaar voor een volledig röntgenonderzoek.
Natuurlijk is elke situatie anders, dus vraag het je dierenarts zodra je een probleem opmerkt.
- Om een effectieve röntgenfoto te maken waarmee de dierenarts een goede diagnose kan stellen, kan het nodig zijn om je hond te verdoven of onder narcose te brengen.
- Dierenartsen rangschikken de gezondheid van de heup en de mate van dysplasie over het algemeen als volgt:
- Uitstekend: De heup is normaal en volledig operationeel. De femurkop past strak in een goed gevormde heupkom met minimale ruimte tussen de kop van het dijbeen en het acetabulum.
- Milde heupdysplasie: De afstand tussen de bal en de kom van de heup neemt toe naarmate de ligamenten die hen samenhouden scheuren en beginnen uit te rekken, waardoor de stabiliteit van het gewricht vermindert.
- Matige dysplasie: De afgeronde kop van het dijbeen rust nauwelijks in de kom en artritische veranderingen worden duidelijk, zoals gedeeltelijke of occasionele kreupelheid of pijn bij het lopen of bewegen.
- Ernstige dysplasie: De kop van het dijbeen is volledig uit het gewricht ontwricht. De hond kan mogelijk niet of moeilijk lopen.
- Veterinaire behandelingen
