In de vroege uren van 26 april 1986 veranderde een catastrofale explosie in de kernreactor van Tsjernobyl in Oekraïne, toen nog deel uitmakend van de Sovjet-Unie, voorgoed de loop van de geschiedenis en de wetenschap. Terwijl radioactief materiaal de lucht in werd gespuwd, werden de omliggende gebieden geëvacueerd, waardoor bruisende nederzettingen van de ene op de andere dag veranderden in spooksteden. Maar terwijl mensen werden gedwongen om te vluchten, bleven dieren – waaronder honderden huishonden – achter. Deze honden zouden al snel een met straling verzadigde omgeving zonder menselijk gezelschap moeten doorkruisen. Bijna veertig jaar later zijn onderzoekers aan het uitzoeken hoe de honden van Tsjernobyl een van de grootste kernrampen ter wereld hebben overleefd.
Wat gebeurde er met de honden van Tsjernobyl?
(Foto: Sergiy Romanyuk | Getty Images)
Het gebied rond de kerncentrale van Tsjernobyl, bekend als de Chernobyl Exclusion Zone (CEZ), is grotendeels onbewoond gebleven. In de nasleep van het ongeluk zochten hulpteams naar zwerfhonden met de bedoeling ze af te maken om verdere verspreiding van radioactiviteit te voorkomen. Tegen een achtergrond van straling, een ruw klimaat en beperkte middelen hebben de honden van Tsjernobyl echter niet alleen overleefd – ze hebben zelfs gefloreerd.
Kijk of je de gezichtsuitdrukkingen van deze katten kunt lezen!
Omdat hun menselijke verzorgers er niet meer waren, moesten de honden voor zichzelf zorgen. De verlaten gebouwen en structuren in de zone boden hen beschutting tegen het barre weer, terwijl de omringende bossen extra voedselbronnen boden in de vorm van kleine dieren. Opmerkelijk genoeg vormden de wilde honden in de loop der decennia ook complexe sociale structuren die waarschijnlijk hebben bijgedragen aan hun overleving. Roedels honden werken samen om te jagen, hun territorium te beschermen en voor hun jongen te zorgen. Deze sociale cohesie is essentieel in een omgeving waar middelen schaars zijn en gevaren altijd aanwezig zijn.
Studie onthult genetische verschillen bij honden rond de Tsjernobyl Exclusion Zone
(Foto: Konoplytska | Getty Images)
In de vroege uren van 26 april 1986 veranderde een catastrofale explosie in de kernreactor van Tsjernobyl in Oekraïne, toen nog deel uitmakend van de Sovjet-Unie, voorgoed de loop van de geschiedenis en de wetenschap. Terwijl radioactief materiaal de lucht in werd gespuwd, werden de omliggende gebieden geëvacueerd, waardoor bruisende nederzettingen van de ene op de andere dag veranderden in spooksteden. Maar terwijl mensen werden gedwongen om te vluchten, bleven dieren – waaronder honderden huishonden – achter. Deze honden zouden al snel een met straling verzadigde omgeving zonder menselijk gezelschap moeten doorkruisen. Bijna veertig jaar later zijn onderzoekers aan het uitzoeken hoe de honden van Tsjernobyl een van de grootste kernrampen ter wereld hebben overleefd.
Wat gebeurde er met de honden van Tsjernobyl?
(Foto: Sergiy Romanyuk | Getty Images)
Het gebied rond de kerncentrale van Tsjernobyl, bekend als de Chernobyl Exclusion Zone (CEZ), is grotendeels onbewoond gebleven. In de nasleep van het ongeluk zochten hulpteams naar zwerfhonden met de bedoeling ze af te maken om verdere verspreiding van radioactiviteit te voorkomen. Tegen een achtergrond van straling, een ruw klimaat en beperkte middelen hebben de honden van Tsjernobyl echter niet alleen overleefd – ze hebben zelfs gefloreerd.
Kijk of je de gezichtsuitdrukkingen van deze katten kunt lezen!
Omdat hun menselijke verzorgers er niet meer waren, moesten de honden voor zichzelf zorgen. De verlaten gebouwen en structuren in de zone boden hen beschutting tegen het barre weer, terwijl de omringende bossen extra voedselbronnen boden in de vorm van kleine dieren. Opmerkelijk genoeg vormden de wilde honden in de loop der decennia ook complexe sociale structuren die waarschijnlijk hebben bijgedragen aan hun overleving. Roedels honden werken samen om te jagen, hun territorium te beschermen en voor hun jongen te zorgen. Deze sociale cohesie is essentieel in een omgeving waar middelen schaars zijn en gevaren altijd aanwezig zijn.
Studie onthult genetische verschillen bij honden rond de Tsjernobyl Exclusion Zone
(Foto: Konoplytska | Getty Images)
In een studie uit 2023, gepubliceerd in het tijdschrift Science Advances, onderzochten wetenschappers het genoom van 302 honden die in en rond de CEZ woonden. Het onderzoek heeft intrigerende genetische verschillen aan het licht gebracht tussen honden die in de centrale wonen en honden in nabijgelegen gebieden zoals Chernobyl City en Slavutych. De honden in de directe omgeving van de centrale in Tsjernobyl waren meer inteelt en stamden voornamelijk af van Duitse herders. Daarentegen vertoonden honden in de omliggende steden een meer diverse genetische pool, die leek op moderne rassen die elders gevonden werden. Deze inteelt binnen de honden van de energiecentrale suggereert een kleinere, meer geïsoleerde populatie, wat kan hebben bijgedragen aan unieke genetische eigenschappen.
Interessant is dat, hoewel deze genetische verschillen duidelijk zijn, wetenschappers nog moeten bepalen of straling ze rechtstreeks heeft veroorzaakt. Volgens Jim Smith, een milieuwetenschapper aan de Universiteit van Portsmouth die het ongeluk in Tsjernobyl heeft bestudeerd, is het moeilijk om vast te stellen welke genetische mutaties het gevolg zijn van blootstelling aan straling versus andere factoren. Dit fundamentele onderzoek biedt echter een basis voor verdere studies om de langetermijneffecten van blootstelling aan lage stralingsniveaus op het genoom van dieren te begrijpen.
Invloed van straling op de evolutie van andere dieren en levende organismen
Stralingsgeïnduceerde mutaties zijn geen nieuw concept. Onderzoekers hebben al onderzocht hoe straling natuurlijke selectie kan versnellen en gunstige mutaties kan opwekken. Ruimtewetenschappers hebben bijvoorbeeld zaden in de ruimte bestraald om gewassen te ontwikkelen die geschikt zijn voor een veranderend klimaat. Binnen de CEZ hebben eerdere onderzoeken aangetoond dat andere soorten – zoals bacteriën, knaagdieren en vogels – unieke genetische eigenschappen vertonen, mogelijk als reactie op straling.
Een opmerkelijk voorbeeld is de oostelijke boomkikker (Hyla orientalis), die een gunstige mutatie vertoont in melanine, het pigment dat verantwoordelijk is voor de huidskleur. Kikkers in de CEZ zijn vaker zwart dan groen. Wetenschappers geloven dat deze verandering hen helpt om straling effectiever te neutraliseren en af te voeren.
In de vroege uren van 26 april 1986 veranderde een catastrofale explosie in de kernreactor van Tsjernobyl in Oekraïne, toen nog deel uitmakend van de Sovjet-Unie, voorgoed de loop van de geschiedenis en de wetenschap. Terwijl radioactief materiaal de lucht in werd gespuwd, werden de omliggende gebieden geëvacueerd, waardoor bruisende nederzettingen van de ene op de andere dag veranderden in spooksteden. Maar terwijl mensen werden gedwongen om te vluchten, bleven dieren – waaronder honderden huishonden – achter. Deze honden zouden al snel een met straling verzadigde omgeving zonder menselijk gezelschap moeten doorkruisen. Bijna veertig jaar later zijn onderzoekers aan het uitzoeken hoe de honden van Tsjernobyl een van de grootste kernrampen ter wereld hebben overleefd.
Wat gebeurde er met de honden van Tsjernobyl?
(Foto: Sergiy Romanyuk | Getty Images)
Het gebied rond de kerncentrale van Tsjernobyl, bekend als de Chernobyl Exclusion Zone (CEZ), is grotendeels onbewoond gebleven. In de nasleep van het ongeluk zochten hulpteams naar zwerfhonden met de bedoeling ze af te maken om verdere verspreiding van radioactiviteit te voorkomen. Tegen een achtergrond van straling, een ruw klimaat en beperkte middelen hebben de honden van Tsjernobyl echter niet alleen overleefd – ze hebben zelfs gefloreerd.
Kijk of je de gezichtsuitdrukkingen van deze katten kunt lezen!
Omdat hun menselijke verzorgers er niet meer waren, moesten de honden voor zichzelf zorgen. De verlaten gebouwen en structuren in de zone boden hen beschutting tegen het barre weer, terwijl de omringende bossen extra voedselbronnen boden in de vorm van kleine dieren. Opmerkelijk genoeg vormden de wilde honden in de loop der decennia ook complexe sociale structuren die waarschijnlijk hebben bijgedragen aan hun overleving. Roedels honden werken samen om te jagen, hun territorium te beschermen en voor hun jongen te zorgen. Deze sociale cohesie is essentieel in een omgeving waar middelen schaars zijn en gevaren altijd aanwezig zijn.
Studie onthult genetische verschillen bij honden rond de Tsjernobyl Exclusion Zone
