Vraag: Hoe maak je een Labradoodle onzichtbaar?
Antwoord: Zoek ze op in het register van een kennelclub.
Koe probeert uit slachthuis te breken. Godzijdank voor wat er daarna gebeurt
Advertentie
Veel van de honden die we op straat zien draven, zoals Cavapoos of Goldendoodles, zijn niet officieel erkend door Kennel Clubs.
Ondanks hun enorme populariteit en herkenbaarheid, zijn honden zoals de Labradoodle hybriden die niet geregistreerd kunnen worden bij nationale kennelclubs en daarom niet officieel “bestaan”. Hoewel ze net als een echte hond spelen, eten en poepen.
Maar dit geldt niet alleen voor designerhonden. De Bull Arab is bijvoorbeeld een populair ras in Australië, maar ze zijn niet erkend door de Australian Kennel Club – of een ander officieel nationaal register.
Waarom überhaupt moeite doen met rassen?
(Foto: Sandra Standbridge/Getty Images)
Kennelclubs registreren rassen om uniformiteit te behouden en de rasstandaard – dat wil zeggen, hun uiterlijk en karaktereigenschappen – van generatie op generatie te beschermen. Sterker nog, hondenrassen werden voor het eerst officieel erkend in het Engeland van de 19e eeuw met precies dit doel.
In de jaren 1860, net als nu, waren mensen geobsedeerd door hun honden. Ze hielden zoveel van hen dat ze met hen wilden pronken op hondenshows. Deze evenementen waren competitief, met prijzen voor de beste honden.
Maar als een groep honden vergelijkbare fysieke eigenschappen had, hoe kon je dan beslissen welke de beste was? Het antwoord was een checklist met de meest wenselijke eigenschappen voor het ras: zo werd de rasstandaard geboren.
Het domino-effect was om de uniformiteit binnen een groep te vergroten, met elk ras apart en identificeerbaar. Dit betekende ook dat bij het samen fokken van honden die aan deze rasstandaard voldeden, de volgende generatie “rasgetrouw” of raszuiver zou zijn ten opzichte van de lijn van de ouders, waar de term “raszuiver” vandaan komt.
Natuurlijk moest iemand de rasstandaarden schrijven en controleren, wat betekende dat er een bestuursorgaan moest worden opgericht om toe te zien op eerlijk spel. Daarom ontstonden er kennelclubs.
De voordelen van officiële erkenning
Maakt het uit of een zeldzaam ras of een kruising zoals de Cavapoo of Malshi een officiële erkenning krijgt?
Het heeft voordelen om op de goedgekeurde lijst van een kennelclub te staan. Deze omvatten:
- Bescherming voor bedreigde rassen: Rasliefhebbers kunnen samenwerken om het aantal honden van zeldzame rassen te beschermen.
- Vraag: Hoe maak je een Labradoodle onzichtbaar?
- Antwoord: Zoek ze op in het register van een kennelclub.
- Koe probeert uit slachthuis te breken. Godzijdank voor wat er daarna gebeurt
- Advertentie
Veel van de honden die we op straat zien draven, zoals Cavapoos of Goldendoodles, zijn niet officieel erkend door Kennel Clubs.
Ondanks hun enorme populariteit en herkenbaarheid, zijn honden zoals de Labradoodle hybriden die niet geregistreerd kunnen worden bij nationale kennelclubs en daarom niet officieel “bestaan”. Hoewel ze net als een echte hond spelen, eten en poepen.
Maar dit geldt niet alleen voor designerhonden. De Bull Arab is bijvoorbeeld een populair ras in Australië, maar ze zijn niet erkend door de Australian Kennel Club – of een ander officieel nationaal register.
Waarom überhaupt moeite doen met rassen?
(Foto: Sandra Standbridge/Getty Images)
Kennelclubs registreren rassen om uniformiteit te behouden en de rasstandaard – dat wil zeggen, hun uiterlijk en karaktereigenschappen – van generatie op generatie te beschermen. Sterker nog, hondenrassen werden voor het eerst officieel erkend in het Engeland van de 19e eeuw met precies dit doel.
In de jaren 1860, net als nu, waren mensen geobsedeerd door hun honden. Ze hielden zoveel van hen dat ze met hen wilden pronken op hondenshows. Deze evenementen waren competitief, met prijzen voor de beste honden.
- Maar als een groep honden vergelijkbare fysieke eigenschappen had, hoe kon je dan beslissen welke de beste was? Het antwoord was een checklist met de meest wenselijke eigenschappen voor het ras: zo werd de rasstandaard geboren.
- Het domino-effect was om de uniformiteit binnen een groep te vergroten, met elk ras apart en identificeerbaar. Dit betekende ook dat bij het samen fokken van honden die aan deze rasstandaard voldeden, de volgende generatie “rasgetrouw” of raszuiver zou zijn ten opzichte van de lijn van de ouders, waar de term “raszuiver” vandaan komt.
- Natuurlijk moest iemand de rasstandaarden schrijven en controleren, wat betekende dat er een bestuursorgaan moest worden opgericht om toe te zien op eerlijk spel. Daarom ontstonden er kennelclubs.
- De voordelen van officiële erkenning
- Maakt het uit of een zeldzaam ras of een kruising zoals de Cavapoo of Malshi een officiële erkenning krijgt?
- Het heeft voordelen om op de goedgekeurde lijst van een kennelclub te staan. Deze omvatten:
- Bescherming voor bedreigde rassen: Rasliefhebbers kunnen samenwerken om het aantal honden van zeldzame rassen te beschermen.
Bescherming voor raszuiverheid: Met een database van raszuivere dieren in het bestand, helpt dit fokkers om dekreuen te selecteren die wel afstammen, maar niet nauw verwant zijn. Dit bevordert genetische diversiteit terwijl de honden raszuiver blijven.
Bevordering van een goede gezondheid van het ras: Met een register van fokkers die samenwerken, kunnen rasgerelateerde gezondheidsproblemen worden geïdentificeerd, getest en uiteindelijk uitgeroeid.
Bevordering van raswelzijn: fokkers die zich willen registreren, moeten zich houden aan goedgekeurde normen, wat het dierenwelzijn ten goede komt.
Verhoogd rasprofiel: Een rashond kan deelnemen aan hondenshows en mogelijk het profiel en de populariteit van het ras verhogen.
Hoe worden rassen geselecteerd?
(Foto Credit: LKR Photography/Getty Images)
Volgens Amerikaanse statistieken wordt slechts tweederde van de “bekende” hondenrassen erkend door de American Kennel Club. Hoe komt dat?
Hordes te nemen
Een ras registreren is niet simpelweg een kwestie van formulieren invullen. Het is ingewikkeld en kost tijd – in de meeste gevallen minstens 40 jaar.
Zie het registratieproces als een behendigheidsparcours, met veel hindernissen die genomen moeten worden voordat de finish bereikt wordt. Dit kan ingewikkeld zijn. Laten we eens kijken hoe de American Kennel Club (AKC) dit probleem aanpakt.
De vereisten van de AKC om een nieuw ras te registreren zijn onder andere:
Er moeten minstens 150 honden in leven zijn.
Er is een actieve rasvereniging die de honden promoot.
Er is een duidelijke beschrijving of rasstandaard voor de honden.
Minstens drie generaties stamboom zijn gedocumenteerd in een stamboek.
- Het ras is geregistreerd in een legitiem buitenlands of binnenlands register.
- De honden hebben een betrouwbaar temperament.
- Het ras bestaat al minstens 40 jaar.
- Het ‘kip & ei’ raadsel
- Oké, dus als een ras niet geregistreerd is bij de kennelclub, hoe kan het dan op een ‘legitieme binnenlandse registratie’ staan?
- Hier komen andere organisaties om de hoek kijken, zoals de Foundation Stock Service van de Amerikaanse Kennel Club. De FSS is een halteplaats waar wannabe rashonden een stamboek kunnen registreren om hun afstamming vast te stellen.
De knoop doorhakken
Als we teruggaan naar het voorbeeld van de Bull Arabier en het model van de Amerikaanse Kennel Club gebruiken, laten we eens kijken hoe de zaken ervoor staan om geregistreerd te worden.
Een vinkje voor de Bull Arab rasvereniging, omdat de Australian Bullarab Breed Association (ABBA) deze honden vertegenwoordigt en promoot, en een duidelijke rasstandaard heeft gecreëerd.
